Stajenka

szalonaisa

Jestem kobieta w potrzebie Jezyk

Jeżeli macie coś o próbach dzielnośći w Niemczech, Holandii, Francji bądź Anglii, chętnie się tym zaopiekuję. W zamian mogę sie podzielic tym co już wiem

Ada · Wysłany: Pią 13:35, 30 Mar 2007 Temat postu:

Z tego co pamiętam to w ostatnim albo przedostatnim Świecie Koni było o próbie dzielności ogierów w Neustadt (chyba to, to miasto).

Znalazłam kiedyś w necie tekst pani Anny Cuber o koniach hanowerskich:

W Niemczech każdy ogier, który ma uzyskać w przyszłości licencję musi być w wieku 2 lat przedstawiony do regionalnej pre-selekcji. Ogier taki musi legitymować się pochodzeniem udokumentowanym minimum do 5 pokolenia wstecz, a jego rodzice i krewni boczni muszą posiadać odpowiednią dla Związku wartość hodowlaną. Oceniana jest budowa (m.in. typ, głowa, szyja, kościstość, przednie, tylne kończyny), nich (elastyczność, impuls, stęp, kłus, galop) oraz skoki luzem "w korytarzu". Ogier w ruchu prezentowany jest indywidualnie w ręku oraz w grupie innych ogierów, aby umożliwić jego ocenę na tle całej stawki. Dany ogier może zostać zakwalifikowany do trzech grup: do zakupu, rezerwy lub zostać odrzucony. O zakwalifikowaniu do zakupu ogierów rezerwy decyduje pięcioosobowa komisja, po obejrzeniu wszystkich zgłoszonych do licencji koni. Dla przykładu: w 1997 roku jedna komisja w ciągu 10 dni oceniła 700 ogierów, 100 spośród nich przedstawiono w Verden, a ostatecznie licencję otrzymało 60. W roku 1998 odpowiednio były to liczby 708 - 97 - 62. Odrzucone ogiery są przedstawione na aukcji, tuż po zakończeniu uznawania. Ogiery zakwalifikowane do zakupu muszą mieć udowodnione pochodzenie na podstawie grup krwi. zbadane uzębienie, narządy płciowe i wykonaną analizę nasienia. Po wstępnej kwalifikacji odbywa się w Verden ostateczny zakup 2,5 letnich ogierów i tak zwany "korung" (licencja). Trwa on 3 dni, zasady oceny są podobne jak podczas pre-selekcji: ocenia się eksterier, ruch i skoki w "korytarzu". Dzięki dżentelmeńskięj umowie między kierownikiem Celle a hanowerską księgą stadną do tego państwowego stada kupowanych jest 10 najlepszych ogierów. Pozwala to na zatrzymanie w kraju najlepszych reprezentantów tej rasy, dając im szansę sprawdzenia się na najlepszych klaczach. Zaś następnych 10 licencjonowanych ogierów kierownik Celle, już na "równych" prawach z innymi nabywcami, kupuje na wolnym rynku. Ogiery zakwalifikowane są do trzech grup: nie uznane, uznane i "czasowo nie uznane". Do tej ostatniej grupy kwalifikują się ogiery, które są prawidłowo zbudowane, o dobrym ruchu, ale podczas licencji nie były jeszcze "gotowe". W przyszłości mogą jednak otrzymać licencję, pod warunkiem, iż za rok stawią się do "korungu". Ogiery kupione do Celle wraz z 20-30 ogierami z wychowalni młodzieży z Hunnesreuck, już jako państwo, muszą odbyć 11 miesięczną próbę w zakładzie treningowym Adelheidsdorf. Pozostałe ogiery prywatne z licencją są zobligowane do odbycia 100 dniowego testu, w jednym z dziesięciu zatwierdzonych przez związek miejsc. Testy te nazywane są w języku niemieckim "prufung". Zarówno ogiery państwowe, jak i prywatne muszą w ciągu roku przystąpić do wyżej wymienionych prób dzielności. Wyniki testów przedstawiane są w formie indeksu ogólnego, oraz indeksów: skokowego i dresażowego. Ogiery państwowe muszą zdobyć 115 punktów wartości indeksu ogólnego, a prywatne 90. Adelheisdorf - zakład treningowy W 1927 roku. na wzór utworzonego w 1923 roku Zakładu Treningowego w Zwion (Prusy Wschodnie) dla ogierów z Celle został zorganizowany zakład treningowy w Westercelle. Do 1974 roku przeprowadzanie prób dla ogierów było dobrowolne. Z dniem dwunastym grudnia 1974 próba dzielności stała się obowiązkowa. Do tego roku Westercelle opuszczało rocznie ok. 18 państwowych ogierów po 11 miesięcznej próbie dzielności i 28 innych ogierów po 100 dniowy teście. Popyt na konie sportowe i rekreacyjne spowodował wzrost liczby ogierów, które są poddawane próbom dzielności. Podjęto więc decyzję o zlikwidowaniu ZT w Westercelle i zbudowaniu odpowiedniego ośrodka w Adelheisdorf (32 hektary ). Zaczął on dzialać od 1.VIII.1975 roku. Oprócz ogierów państwowych, do próby przygotowywane są tam również ogiery prywatne. Zakłady treningowe, dysponujące wyspecjalizowanymi ujeżdżaczami, na życzenie właściciela - mogą trenować konie nawet do bardzo zaawansowanego poziomu, oczywiście za dodatkową opłatą. Program treningowy 100-dniowego testu w ZT Adelheisdorf, dla ogierów wierzchowych (konie muszą być zajeżdżone i przyzwyczajone do siodła i jeźdźca) Ogiery rozpoczynają trening 1 sierpnia. Pierwszy etap - sierpień: okres przystosowania ogiera do nowych warunków i zdobycie jego zaufania. Praca na pojedynczej i podwójnej lonży zarówno z siodłem, jak i bez. Jazda w zastępie oraz indywidualnie w hali i na otwartym terenie. Praca w galopie w terenie. Drugi etap - rozpoczęcie indywidualnego treningu o wzrastającym stopniu trudności, aż do osiągnięcia poziomu wymogów ostatecznej próby. Tygodniowo 5 dni jazdy pod wierzch, l dzień - wolne skoki, 1 dzień -odpoczynek. Wrzesień - praca ujeżdżeniowa w zastępie i indywidualnie w trzech podstawowych chodach (celem jest m.in. uzyskanie zrównoważenia, przepuszczalności i rytmu). Pierwsze "naskakiwanie" ogierów -skoki gimnastyczne, przyzwyczajanie do skoków na parkurze i w terenie. Trening w galopie 1000 - 3000 metrów na torze treningowym (teren). Październik - praca ujeżdżeniowa: zmiany chodów, rozwój impulsu. Skoki na parkurze: 8-10 skoków przez przeszkody 60-100 cm. Galop w terenie, skoki przez trudniejsze przeszkody terenowe. Galop (do 4000 m.), kłus, stęp ze wzmocnieniem tempa. Listopad - ostatnie treningi poprzedzające próbę. W połowie miesiąca przeprowadzana jest próba dzielności. Cechy selekcyjne i wagi ekonomiczne tych cech w ogólnej ocenie testu 100 dniowego: T (trening)- ocena wystawiana przez kierownika zakładu, P (próba)- ocena wystawiana przez komisję podczas próby:
- charakter 5 % T
- temperament 5 % T - chęć do pracy 5 % T - ogólny potencjał sportowy 5 % T - wartość ogiera jako konia wierzchowego (horse riding quality) 15 % T - wartość ogiera jako konia wierzchowego ocenia podczas testu obcych jeźdźców 7,5% P - jakość ogiera jako konia wierzchowego oceniana przez komisję 7,5 % P
- potencjał skokowy 7,5% P - wolne skoki 7,5 % P - skoki pod obcym jeźdźcem 5% - skoki w ocenie komisji 5 % P - stęp 2, 5 % T - stęp 2, 5%P - kłus 2,5 % T - kłus 2,5 P - galop 2, 5 % T - galop 2,5 % P - kros - galop 5 % P - kros - skoki 5 % P
Próba terenowa: podczas 100 dniowego testu ogiery pokonują 3,5 km. trasę z 10 przeszkodami, w tempie 350 m/min. oraz 1 km w tempie 600 m./mir1. Program treningowy 11 miesięcznego testu dla ogierów w ZT Adelheisdorf Ogiery rozpoczynają trening od 1 listopada. Pierwszy etap: przystosowawczy, mający na celu zdobycie zaufania konia Listopad i grudzień prowadzenie w ręku, lonżowanie z siodłem i bez, w szorach, powożenie i lonżowanie z trójkątną włóką - ćwiczenia te mają na celu sprawdzenie charakteru ogiera (nie jest to próba zaprzęgowa) Styczeń Ćwiczenie wsiadania i zsiadania. Prowadzenie i lonżowanie z jeźdźcem. Praca w stępie i kłusie. L Praca pod jeźdźcem w stępie i kłusie (nacisk na uzyskanie u konia przepuszczalności, rytmu w chodach) Praca w galopie na liniach prostych. Początki wolnych skoków. Marzec Kontynuacja rozpoczętej w lutym pracy, dodatkowo praca w galopie na kole. Powożenie w sulkach. Drugi etap: rozpoczęcie treningu indywidualnego 1 dzień: praca ujeżdżeniowa w hali 1 dzień: skoki w terenie 1 dzień: skoki na parkurze 1 dzień: galop na torze treningowym Sobota: wolne skoki Niedziela: odpoczynek Kwiecień - czerwiec Rozwój siły impulsu do ruchu naprzód, zmiany tempa, pólparady i parady. Pokonywanie prostych parkurów i przeszkód terenowych. Praca w galopie na torze treningowym (1000-2000-3000 m) Stęp i kłus w zaprzęgu. Trzeci etap: wzmocnienie treningu (przygotowanie do próby). Lipiec - wrzesień Praca ujeżdżeniowa odpowiadająca wymogom klasy A, parkury klasy A-I, skoki przez trudniejsze przeszkody terenowe. Galop 5000-6000 metrów, stęp, kłus na torze treningowym. Październik Ostatnie przygotowania do próby, mającej odbyć się w połowie miesiąca. Kierownik zakładu ocenia charakter, zdrowie, kondycję, chody oraz predyspozycje sportowe ogierów. Podczas końcowego testu komisja ocenia: o skoki luzem "w korytarzu" (ocena dwóch niezależnych sędziów), o możliwości skokowe pod jeźdźcem, parkur o wysokości 100-120 cm, (ocena dwóch obcych jeźdźców, wytypowanych przez Związek), o chęć współpracy z jeźdźcem, jakość chodów (ocena trzech obcych, niezależnych jeźdźców), o jakość chodów, konie prezentowane są przez jeźdźców przygotowujących je do próby, ogiery pokazywane są w zastępach 4 - konnych (ocena 3 sędziów), próba terenowa: po 11 miesiącach próba ta obejmuje 6 kilometrowy cross z 12 przeszkodami w tempie 450 m/min. oraz 2 kilometrową końcówkę w tempie 600 m/min. Po 11 miesięcznej próbie 10 - 20 najlepszych ogierów wpisywanych jest do Księgi Stadnej Ogierów Państwowych. Po 100 dniowym teście ogiery prywatne są wpisywane do Księgi Ogierów Prywatnych. Księgi te składają się z dwóch działów (I i II). Aby ogier mógł być wpisany do I działu musi posiadać minimum 8 - pokoleniowy rodowód, ojca w I dziale, ocenę ogólną budowy i chodów ocenioną min. na 7 punktów (żadna składowa nie może być mniej sza niż 5 punktów) oraz zdaną próbę dzielności minimum na 90 punktów indeksu ogólnego. Ogiery mogą być uznane także na podstawie wyników w sporcie, ale wtedy muszą zająć pięć razy, od 1 do 3 miejsca w konkursach ujeżdżenia lub skoków klasy S, lub w WKKW w klasie M lub wyżej . Co roku w Niemczech wydawane tzw. "Jahrbuch Zucht" oraz "Jahrbuch Sport". W tej pierwszej figurują wszystkie ogiery mające prawo kryć na terenie Niemiec, ich pochodzenie, hodowca, właściciel oraz wyniki prób dzielności, które przedstawione zostały za pomocą indeksów: ogólnego, skokowego i dresażowego. Ponadto w rocznikach tych publikowane są aktualne indeksy ogierów starszych, liczone na podstawie wyników sportowych potomstwa danego ogiera, liczba i nazwy uznanych synów, córek nagrodzonych premią państwową, liczba koni startujących, zarejestrowanych w Federacji Narodowej oraz wiele innych użytecznych danych. "Jahrbuch Sport" to wykaz wszystkich koni niemieckich zarejestrowanych w Federacji Narodowej, z podaniem ojca, datą urodzenia i zajętymi miejscami w konkretnych zawodach w kraju i za granicą. Selekcja klaczy. Klacze, podobnie jak ogiery, poddawane są próbie dzielności. W wieku 3 lat, kiedy następuje czas wpisu do księgi klacze przystępują do próby. Test ten może być przeprowadzony na dwa sposoby. Dokładniejsza i pełniejsza jest próba stacjonarna. Trwa ona 21 dni, w tym 19 dni to trening, dwa dni przeznaczone są na test, który przeprowadzany jest kilka razy w roku. Odbywa się on w Szkole Jazdy Konnej i Powożenia w Verden. Klacze przystępujące do próby muszą być przyzwyczajone do siodła i ciężaru jeźdźca. W skład komisji wchodzi osoba wyznaczona przez Związek i sędzia jeździecki. Ocenie podlega: o temperament klaczy, charakter, wartość użytkowa (ocenę wystawia kierownik zakładu), chody podstawowe (ocena komisji podczas końcowej próby), o predyspozycje klaczy do użytkowania pod siodłem tzw. "jezdność" klaczy (ocena kierownika, komisji, test obcych jeźdźców), o skoki luzem (ocenę wystawia kierownik i komisja). Klacz, której właściciel uważa, iż została ona oceniona za nisko, może być poddana kolejnej próbie, ale tylko w roku, w którym zdawała pierwszą próbę. Drugim rodzajem sprawdzenia klaczy jest tzw. próba terenowa, która odbywa się na terenie większych, prywatnych ośrodków hodowlanych. Komisja składa się z jednej osoby z zarządu Związku oraz drugiej, wytypowanej przez hodowców. Komisja ocenia m.in. budowę, chody, wolne skoki. Klacze przystępujące do tej próby przygotowywane są "w domu" przez swoich stałych jeźdźców, a w dniu próby przywożone są do wyznaczonego ośrodka. Podczas tej próby, podobnie jak podczas selekcji ogierów, bardzo istotnym elementem jest test jeźdźców związkowych, ale w przypadku klaczy test ten nie obejmuje skoków pod jeźdźcem. Na terenie Związku Hanowerskiego do prób dzielności klaczy przystępuje ponad 60 % pogłowia klaczy. W Związku Hanowerskim od wielu lat rozpropagowany jest system nagradzania wybitnych klaczy, zakończony bardzo zaszczytnym tytułem: State Premium Stute (St. Pr. St.). Tytuł ten otrzymuje średnio około 10-15 % klaczy. Ubiegająca się o ten tytuł klacz musi mieć minimum 3 lata, wartościowy rodowód, zdaną próbę dzielności ze składowymi cenionymi minimum na 7 punktów, być wolną od dychawicy świszczącej i powinna urodzić wysoko ocenione źrebię. Właściciel klaczy, która otrzymała tytuł St. Pr. St. nie może jej sprzedać przez następne trzy lata bez pozwolenia Państwowej Izby Rolniczej (State Chamber of Agriculture), zobowiązany jest do krycia jej najlepszymi ogierami (reproduktory państwowe są dostępne dla takich klaczy po obniżonych cenach), źrebięta przedstawiać do sprzedaży dla SO Celle. Klacz taka musi być pokazywana i oceniana podczas różnorodnych pokazów przez trzy lata. Klacze, które nie zdały próby dzielności lub nie urodziły jeszcze źrebięcia nazywane są oczekującymi na ten tytuł. Klacze mogą być wpisywane do: Głównej Księgi Stadnej ( symbol H ): mogą do niej być wpisywane klacze z uznanym pochodzeniem do 4 pokolenia. Matka takiej klaczy musi posiadać wpis do Głównej Księgi Stadnej Klaczy lub Księgi Stadnej. Musi ukończyć próbę dzielności z końcową oceną nie mniejszą, niż 6 punktów za budowę i ruch oraz musi otrzymać nie mniej, niż 5 punktów za każdą inną ocenianą cechę. Tylko klacze wpisane do Księgi Głównej mogą być matkami ogierów oraz starać się o tytuł St. Pr. St. Księgi Stadnej ( symbol S ): o wpis do tej księgi mogą ubiegać się klacze z uznanym pochodzeniem do 3 pokolenia, a matka tej klaczy musi być w Księdze Głównej, Księdze Stadnej lub Wstępnej Księdze Stadnej. Ukończoną próbę dzielności z nie mniej niż 5 punktami w ocenie końcowej i nie mniej, niż 4 punktami za pozostałe cechy. Klacze wpisane do Głównej Księgi Stadnej, jak i do Księgi Stadnej maja wypalane (wymrażane) H po prawej stronie szyi. I Wstępnej Księgi Stadnej ( symbol S ) i II Wstępnej Księgi Stadnej (symbol A): księgi te są zarezerwowane dla klaczy przebywających na terenie Związku Hanowerskiego, które nie spełniają warunków wpisu do dwóch pierwszych ksiąg. Palone są głównym paleniem hanowerskim.