Stajenka

kwiatkonie

Koniarz to też tylko człowiek, choć nieuleczalnie chory na chorbę głowy która jak miłość drenuje portfel, uzkadza kręgosłup i od której boli d... czasem dość intensywnie ( mam na świeżo 2 godzinny teren po górach na oklep na dość kościstej kobiałce- najbardziej bolą zjazdy). Ale koniarz, że też człowiek, może być różny i nie koniecznie musi być ideałem.

Tomek_J

Baxi, zgadzam się z wieloma przez Ciebie wymienionymi cechami - za wyjątkiem paru nielicznych wyjątków. Dlaczego koniarzem według mnie czy jeźdźcem powinna byc osoba ktora:

- kocha ludzi,
- jest osobą elokwentną

Zwłaszcza, że sama potem piszesz: ""Człowiek nie potrafiący nawiązac kontaktu z innymi, poprzez pasje otwiera sie na swiat. Milczek, samotnik staje sie wesołym, człowiekiem ktory uwielbia rozmowy ."

I jeszcze: wiemy, że najblizsza rodzin mie zawsze doskonale rozumie jego pasje Mruga

martik

Myślę, że wszyscy dobrze wiedzą, że nie ma ideałów Angel

Są jednak jakieś kanony, które obowiązują w sztuce jeździeckiej. Choćby kodeks postępowania z koniem, który dotyczyć powinien wszystkich: i jeźdźców i koniarzy.

Kiedyś mówiło się, że koniarze to bardzo zabawowe towarzystwo, lubiące trunki wyskokowe. Oprócz tego, panowało przekonanie, że prawdziwy koniarz klnie jak szewc.
Widzę, że te dwie rzeczy nieco się zmieniły. Nie każdy koniarz przeklina i nie każdy pije do nieprzytomności- znak czasów?

Konno jeżdżą różni ludzie- cierpliwi, niecierpliwi, otwarci, zamknięci, przebojowi, spokojni. Próbowałam znaleźć przynajmniej jedną cechę wspólną tej całej rzeszy ludzi. I wychodzi mi, że to ambicja.
Ambicja różna oczywiście- nie tylko sportowa, wyczynowa ale także taka zwykła, ludzka. Przecież każdy z nas wie, że w jeździectwie dochodzi się do perfekcji długotrwałym i żmudnym treningiem. Że na powodzenie naszych działań ma wpływ mnóstwo czynników. Jeśli byśmy nie byli ambitni, to po pierwszych nieudanych próbach np. kłusa ćwiczebnego zniechęcilibyśmy się na amen.
Ambicja- mniejsza, większa ale to ona łączy tych, którzy jeżdżą konno.

Paskuda

martik

A czy Ty Paskudo ambicję tylko kojarzysz z ustawieniem i zebraniem? Jeśli tak, to się nie rozumiemy.
Dla mnie ambicją m.in. jest ciągłe poszukiwanie możliwości lepszego porozumiewania się z koniem, ciągłe próby poznania charakteru naszych czterokopytnych, poprawiania wspólnych relacji...

Paskuda

martik

Paskuda

martik

Paskudo, czy Ty zakładasz, że jedynie osoby, które "jeździectwo traktują jak sport, zawód, sposób na życie wybrali go świadomie; podchodzą do niego właśnie ambitnie, profesionalnie i oni zdobywają trofea i wyniki na naszych parkurach czy czworobokach" można nazwać mianem ambitnych? Cała reszta, która nie startuje NIE JEST ambitna?

Paskuda

Martik łapiesz za słówka przy 35C; przeczytaj uważnie moje wypowiedzi:
Jasno określony cel (hodowca też może go mieć, a może nie mieć, nie musi wygrywać wystaw hodowlanych, ale jeżeli chce konia takiego a takiego o takim temperamencie i do tego dąży wszystkimi możliwymi sposobami - jest ambitny - nawet jeśli takiego konia nie wyhoduje; i odwrotnie "hodowca", który źrebi klacze żeby były źrebne poblliskimi ogierami i uda mu się osiągnac to czego nie osiagnął ten 1 - wg mnie nie jest ambitny tylko po prostu miał szczęście.)
Nie świadczy o ambicji chyba fakt przejechania kółka kłusem na oklep - ale jeżeli sprawia nam trudność jazda stępem na oklep i przez parę dni będziemy tak jeździć aby w końcu to kółko kłusem zrobić - to wtedy już jest dla mnie człowiek wytrwały i konsekwenty.

Paskuda

jeźdźców i koniarzy łączy PASJA do tych zwierząt, do sportów jeździeckich

to nieuleczalna choroba głowy jak ktoś wcześniej napisał czasami zaraźliwa sss

;

martik

Staram się czytać bardzo uważnie i dokładnie zrozumieć Twoje wypowiedzi ale być może jestem przygłupia, bo jednak czegoś nie rozumiem (powiem szczerze, zwłaszcza fragmentu o hodowcy- przecież są hodowcy, którzy mają różne cele dla prowadzonych przez siebie hodowli)...
Piszesz:

martik

Paskuda

Martik na moją argumentację, że nie czuję się osobą ambitną odpisałaś

Paskuda