Stajenka

Faenza

Pierwszy raz od trzech lat nie wsiadłam w niedzielę na konia. Przyszłam, wyczyściłam go, podkarmiłam i byłam szczęśliwa. Tak po prostu szczęśliwa Wesoly

Tak o to kończy się moja przygoda z jeździectwem a właściwie jej pewien etap bo mam nadzieję na wiosnę zacząć treningi w innej stajni.
Ehh....

janneke

Aniu, jeśli rzeczywiście jestes decydowana, że wsiądziesz dopiero na wiosnę, to życzę Ci, żeby przyszła jak najszybciej Wesoly

A zawsze przecież możesz przyjechać do nas.
Zresztą wiesz...

madziadur

Moja przerwa trwa nadal, dzielnie znoszę Mruga

rudzinka1

Przerwę w jeździe konnej miałam raz- na prawie 6 lat. Wyjechałam do pracy do Holandii. Jak przyjeżdżałam na wakacje do Polski, to wsiadałam zawsze- kilka jazd , na których woziłam się jak worek. Koni brakowało mi najbardziej na świecie. Nawet zapisałam się do holenderskiej szkółki Wesoly

Pracowałam na szklarni po 12 godzin dziennie i dzielnie jeździłam dwa razy w tygodniu na jazdy, na których często nie rozumiałam co do mnie mówią wstyd

wracałam wtedy umęczona o 23 do domu choć o 4 musialam wstać Wesoly

Wprawdzie nic mnie na tych jazdach nie nauczyli (a płaciłam 30 € tygodniow!!!) ale sprawiały mi one wiele radości. Kiedy wróciłam do Polski mój synek miał 4 miesiące. Nie miałam go z kim zostawiać, na nianię nie było mnie stać ( po 6 latach zasuwania na obczyźnie wróciłam spłukana do reszty wstyd

) Ale odkurzyłam stare kontakty i raz w tygodniu zaczęłam jeździć. Bardzo szybko wróciłam do formy. Pracy szukałam wszędzie i znalazłam... W stadninie koni!!! Kasa żadna- szczególnie dla matki z dzieckiem, ale ile radości! Niestety zaczęto nakładać na mnie masę obowiązków (80 koni i dwoje ludzi a lonżowanie, jeżdżenie, układanie, przygotowywanie do pokazów należało tylko do mnie + masztalerz w połowie stajni...), ponadto okazało się, że winą za wszystko obarcza się tylko mnie ( nawet jak traktorzysta do pracy nie przyszedł to była moja wina, że nie ma komu siana dowieźć...) no i w końcu nie wytrzymałam i odeszłam... Po krótkim czasie zaczęłam układać konie prywatnym ludziom. Poznałam właściciela stajni u którego teraz stoją moje konie (ułożyłam mu dwie klaczki) i nawiązaliśmy owocną współpracę.
Przez te wszystkie lata NIGDY nie myślałam o tym, żeby to rzucić a wręcz przeciwnie- ciągle kombinowałam jakby tu spędzać z końmi więcej czasu.
A dziecko wcale nie przeszkadza w jeżdżeniu konno- trzeba tylko chcieć!

Ada

Rudzinka1 jestem pod wrażeniem...To się nazywa samozaparcie i optymizm życiowy. Ode mnie BRAWO Wesoly

martik

Rudzinko, to sie nazywa samozaparcie

I ja jestem pod wrazeniem i szczerze gratuluje wytrwalosci.
Jestes bardzo dobrym przykladem, ze jak sie chce, to mozna Wesoly

Nie mam dzieci ale wlasnie najbardziej obawiam sie momentu, w ktorym sie takowe pojawia... Bo jak tu pogodzic to z posiadaniem wlasnego konia i praca przy nim? mysl

rudzinka1

Wszystko da się połączyć! Grunt to dobra organizacja i szczere chęci!

rzepka

Rudzinka, potwierdzam i gratuluję

Maadzieek · Dołączył: 24 Mar 2009 Posty: 156 Przeczytał: 0 tematów Skąd: Jastrzębie

Macie racje Mruga

grunt to dobre nastawienie i organizacja Mruga

Faza

A ja miałam ponad 20 lat przerwy w jezdzie konnej, w obcowaniu z konikami. Tak mi się zycie potoczylo,ze małe dziecko ,wynajmowane mieszkanie, praca po godzinach i na noce, pozniej marzenia o własnym domu i awanse w pracy. Obudziłam się dopiero gdy córa się usamodzielniłą, nagle zostalam sama z męzęm w sporym domu. Do tego po wypadku mąż jest na rencie,ja miałam złamnay trzon kręgosłupa (operacja, rehabilitacja i powrót do pracy).
Kupilismy dom ,zemię na wsi, sprzedalismy segment w Warszawie , to starczylo na wszystko co było nam potrzebne na wsi plus zbudowalismy stajnię, pom gospodarcze, stodołe.I kupilismy koniki najpierw małego Hultaja ,poare dni pozniej Sonię i Kasie (wszystkie te koniki potrzebowały pilnie domku).
Wiecie jakie to dziwne uczucie po 20 latach przerwy nagle miec wląsne konie? Najpierw bałam się , bałam się koni, bałam się karmienia, obługi jednym słowem wszystkiego , zaczełam na różnych forach szukac porad (tak poznałam Sandrę Kocmiel).
Nakupwoałammnóstwo ksiązek , zatrudnilam czlowieka do pomocy raz w tygodniu (doszły następne konie) i pomalutku było coraz lepiej. A jak ja się bałam wsiąsc na konia, o rane ale i to pomału przelamałam. Najpierw stępo -kłus po pastwskach, pozniej wspóne wypady. Daleko mi do dobrego jezdzca ale.. ja chcę tylko nie przeszkadzac konikowi i cieszyc się ze wspólnych wypadów.
Minęło już prawie dwa lata, pod swoją pieczą mam 8 koni ,które uwielbiam z którymi jestem dzien w dzien ,natychmiast po pracy przebieram się i jestem już u dzieciakó dp poznych godzin. Sama je karmię, sama czyszczę , sama codzinnie sprawdzam kopytka a jak któres jest chore wzywam weta -robię zastrzyki, masaże kopytek. Gdy Sonia była w szpitalu byłam z nia codziennie i chyba wówczas najmocniej się zaprzyjazniłysmy. Ten nieufny kon który tyle złego doswiadczył u ludzi potrafi się do mnie przytulic jak małe dziecko.
Cieszę się bardzo z powrotu do jezdziectwa , z powrotu do koni - to byla nasza (moja i męża) najlepsza decyzja.

Iburg

Może wstaw jakies zdjęcia swoich koni a najlepiej załóz oddzielny watek dla nich. Ja znałam jednego Hultaja to był ogier konika polskiego w Sierakowie.

bandola_1

super opowiesć faza. a gdzie Ty mieszkasz ale skoro piszesz , ze miałąś segment w Warszawie to pewnie wyprowadziłaś się niedaleko stolicy Kwadratowy

krystyna

Są tacy co by się cieszyli, że niedaleko stolicy.

Na przykład ja.

Faza

No .. troszkę jednak daleko.Ok 60 km od granicy Warszawy w gm Łochów między rzeką Liwiec a Bug. Tereny do jazdy konnej suuuper, piękne lasy i łaki. Duży minus -dojazdy. Ale ja ostatnio jezdzę pociągiem (do pociągu mam 10 minut piechotą) i w godzinkę jestem w Warszawie. Przyzwyczaiłam się.
Dlaczego tak daleko - bo za pieniązki uzyskane z segmentu w Warszawie mogłabym conajwyżej kupic domek i może 2000mkw dziłaki. Im dalej Warszawy tym taniej. Poza tym szukałam jak najmniej zatłoczonego miejsca z terenami do rekreacji i odpoczynku.
A wszystkich ktorzy kochają zwierzaki zawsze serdecznie zparaszam do siebie. Zresztą na forach poznałam już wielu fantastycznych ludzi których u siebie gosciłam i którzy do dnia dzisiejszego są moimi przyjaciólmi.
Jesli Ktos chce mnie odwiedzic niech napiszę na PW , napiszę jak dojechac i gdzie dokładnie mieszkam.

Faza

chetnie wstawię zdjęcia swoich koni, troszkę zdjec mam w komputerze, niestety ne mam tego wiele a w domu mam internet orange ,niestety tak powolny ,że szlag mnie trafia jak mam zwykły list wysłac a co dopiero zdjęcia.
Nadrobię w przyszłym tygodniu. A moj Hultaj to mieszanka mama (nie pamiętam imienia) hucuł z kf a Tata to Boliwar kon malopolski.