Stajenka

guli · Gość

To cieszy mnie,że nie jestem wyjątkiem Wesoly

martik

Miłość do koni jest nieuleczalna. I piękna...
Jak na prawdziwe uczucie przystało, miłość do koni ewaluuje. Jak zatrzymam się na chwilę nad swoimi uczuciami to widzę, że zmieniały się w czasie.
Miłość łączy też w sobie złość i nienawiść. Muszę się przyznać, że wielokrotnie się złościłam... Parę razy nienawidziłam. Ale na chwilę, krótko i znów powracało uczucie pozytywne- miłość.
Teraz patrzę na to wszystko zupełnie inaczej niż parę lat temu. Kiedyś to była miłość ślepa, coś w stylu: chcę mieć konia, ot tak. A teraz wiem, że jest to przede wszystkim obowiązek a potem przyjemność. Czy to znaczy, że moja miłość stała się dojrzalsza?

Halo, ludziki- nie wszyscy napisali jak to się u Was zaczęło. Zachęcam to zwierzeń

kocia

jamaika

Ja miłość do koni mam na pewno odziedziczyłam po dziadkach.Obydwaj mieli konie i bardzo je kochali.Jako małe dziecko słuchałam opowieści o tych koniach i oglądałam zdjęcia dziadkowych grubasków.
Jeździć zaczęłam jako 6-letnie dziecko z zalecenia ortopedy.Lekarze stwierdzili że mam zbyt płytkie panewki w stawach biodrowych i takie ułożenie nóg na koniku napewno mi pomoże.Mama zapisała mnie więc na zajęcia do szkółki.Jeździłam na olbrzymim szpakowatym wałachu imieniem Makler.Panewki mi się wyrobiły a miłość do koni została Wesoly

Tomek_J

kocia

No i wystosowałeś artykuł do "KP" o ratowaniu koni z głową Wesoly

Iburg

Ja nie wiem jak i dlaczego wzięła sie u mnie miłośc do koni a w zasadzie do wszystkich zwierząt. Od dziecka a było to dosyc dawno temu kiedy nie było tyle samochodów natomiast jeździło sporo furmanek kochałam konie psy i inne zwierzaki. Konie zawsze dokarmiałam chlebem i sianem jak stały w tartaku po drzewo. Psy bezdomne łapałam karmiłam i wypuszczałam. Zawsze chciałam jeździć konno, mieć psa ale nie miałam takich mozliwości. Pierwszy raz wsiadłam na konia na wczasach w siodle w Lubniewicach. Potem powstała Sekcja Jeździecka w Stodołach i tam sie zapisałam poznałam tam TŻ ktory okazał sie tez końsko uzależniony jak cała jego rodzina. Jeździł sportowo konno jego Ojciec i Brat i TŻ tez ( skoki i WKKW. Ojciec i Brat pracowali ( Brat jeszcze pracuje) w Stadach i Stadninach. TZ. jest u nas trenerem jest Prezesem Śl.Z.J a konno jezdżą moi dwaj synowie. Z konmi związany jest tez Bratanek TŻ-a Ja jeżdziłam jeszcze krótko po urodzeniu drugiego syna potem przestałam. Jest mi trochę zal. Nigdy nie miałam swojego konia chociaż bardzo bym chciała. Konie ma starszy syn.

nongie

Miłość.... nie wiem czy to dobre słowo, moze bardziej potrzeba obcowania z końmi, innymi zwierzętami i z naturą wogole?
Myslę ze to znikąd nie przyszło, tylko we mnie tkwi od zawsze, ciągle tą potrzebę odkrywam na nowo. Kiedyś wydawało mi się ze to tylko konie, ale tak nie jest... zrozumiałam to chyba w czasie spacerów i rozmów z Florianką w jej czarodziejskiej dolince. Pamiętam jak kiedyś przeżywałam jakąś nieprzyjemną dyskusję na deplach z zawziętym dyskutantem, Magda powiedziała mi wtedy "daj spokój, popatrz jaki on biedny... siedzi w tym swoim betonowym miescie przed szklanym ekranem, nie zna liści, szumu drzew, zapachu trawy i końskiego potu". I jakos we mnie te jej słowa tkwią do dzisiaj - to prawda: przy koniach, zwierzętach, a nawet kopiąc w ogródku na swojej wsi - czuję się po prostu bardzo bogata Wesoly

A kiedy to odkrywanie się zaczeło? Pamietam mgliście... miałam moze z 6-7 lat, kiedy z Mamą pojechałyśmy w odwiedziny do wujka nad Odrą. Miał gospodarstwo i roboczą mroziatą klacz - Lottę. Był środek lata, Wujek własnie wracał z Lottą z pola, wyszłyśmy im naprzeciw. Dorośli przez chwilę rozmawiali, ja podziwiałam potężne mięśnie, kopyta, końskie wargi z długimi włosami czuciowymi. Wujek to zauwazył i zapytał czy chcę się przejechać - byłam zawstydzona jak to dzieciak. Po chwili wujkowe silne ręce podniosły mnie jak piórko, umieściły na konskim grzbiecie i ruszyliśmy stępem w stronę domu. To było zaledwie kilka kroków, ale od kiedy poczułam pod sobą tę przyjazną potęgę, to ciepło, ten zapach - od tego momentu już zawsze szukałam okazji zeby poczuć to znowu. Najpierw na chłopskich kobyłkach i na kucach w wędrownych zooparkach, potem na weekendowych jazdach rekreacyjnych w ZT Koźle. Tak się zaczeło.

Tradycji jeździeckich u nas nie było, choć bracia Taty mieli do czynienia z końmi.
Jeden pracował z parą zaprzęgową w tartaku, ale traktował je czysto użytkowo. Drugi (brat bliźniak ojca, potem franciszkanin) - s.p. wujek Reinhold (braciszek Piotr) - był prawdziwym zwierzolubem. W młodości pracował jako parobek przy koniach, brał sie za te najbardziej narowiste i omal nie przypłacił tego życiem - oberwał kopytem w skroń i przez wiele dni balansował w śpiączce na granicy życia i śmierci. Został mu po tym zdarzeniu wyraźny ślad - wgłębienie, taka dziura w kości skroniowej. Potem w klasztorach na Gorze Sw. Anny, w Nysie i w Prudniku - rownież zajmował się zwierzakami, znał każdego i potrafił godzinami o nich opowiadać.
Rodzice mowią, ze to po braciszku Piotrze mam tego bzika Wesoly

kawa · Gość

Ja jako dziecko mieszkałam na wsi.Rodzice pracowali na poczcie.Obok było gospodarstwo graniczące z nami ogrodzoną dużą łąką.U nas na podwórku stała lipa i był cień ,konie przychodziły się tam schronić .Starsza siostra wynosiła im wode we wiadrze ,ona ich się nie bała ,a ja i owszem .Jak konie były przy płocie to ja na podwórko nie wyszłam.Bo koń jak to koń jak zobaczył kogoś na podwórku to podchodził do płota.I mimo iż się ich tak bałam to wszystkie ówczesne rysunki kilkuletniego dziecka to były konie.Jeszcze w szkole podstawowej moi rodzice wyprowadzili się do miasta,o koniach zapomnialam.Wyszłam za mąż ,urodziłam dzieci -drżałam o ich zdrowie i bezpieczeństwo,i nagle moje dziecko, chudzina , okularnica oswiadcza w 5 kl. że ona chce jezdzić na koniach.Wyobrażacie sobie co przeżywałam ,no ale nie mogłam jej tego zabronić.Przez pierwsze pół roku nie pojechalam jej ani razu zobaczyć.Zapomniałam dodać że te wyjazdy organizowała Spółdzielnia Mieszkaniowa w której pracowaliśmy oboje,dla dzieci pracowników i dzieci naszych zasobów.Moje dziecko przybiegało z takiego wyjazdu z wypiekami ,buzia jej się nie zamykała.Była szczęśliwa,więc ja postanowilam wkońcu wybrać się z nią.Wejść do stajni ja? Co wy?, jeden koń na podwórku,a ja na szczycie schodów.Dziecko ciągnie nas do stajni ,do Iryska .A ja nie.No ale dzieci wyszły w końcu na jazde.No i jeszcze w tym samym dniu -co ja mówie w tej samej godzinie siedziałam na koniu.Nareszcie sie coś we mnie przełamało. Tego samego lata zaczełyśmy razem jeżdzić na konie.Spadłam ,potłukłam się bardzo boleśnie,ale właziłam i właże na to zwierze.A praca przy nim to istny relaks,a przyjażń z nim to balsam dla duszy.,odtrutka na naszą rzeczywistość .Ludzie kochający te zwierzęta są inni,naprawde tak sądze.

Iburg

Tak pamietam jak sie Kawa bała a potem wspaniale opiekowała sie końmi Kajesem ,Cykadą. Były wyczyszczone dostawały jabłka marchewka chlebek. Poszyła woreczki na sprzet do czyszczenia wszystkich koni. Ach co tu dużo mówic. To prawda że odżywa przy nich.

Forkate

Ciekawy temacik Wesoly

Ja mam świadomość, że to, co zaczęło się jakieś 8 lat temu nigdy nie ustanie.
To już jest na całe życie. W czasie prawie 3-letniej przerwy w regularnym jeżdżeniu byłam często pobudzona, jak człowiek na głodzie.
Przede mną (mam nadzieję) jeszcze wiele lat życia, i (mam nadzieję) wiele koni zawita do niego.
Wydaje mi się, że odziedziczyłam to po dziadku (ze strony ojca). Dziadek z tego co wiem konie miał zawsze, zwykle grubaski, ale słyszałam że i folblucik się trafił Wesoly

Strasznie żałuję, że nie mogę z nim teraz o tym porozmawiać... Chciałabym poznać jego historię, ukochane konie...Umarł niedługo po tym, jak zaczęłam jeździć.
Jako małego upierdliwego bachorka sadzali mnie czasami do zdjęcia Wesoly

Jako miastowe dziecko po przyjeździe na wieś zwykle gnałam do stajni albo na padok...
W ogóle też zawsze ciągnęło mnie do zwierzaków. U ciotki, u której w dzieciństwie spędzałam całe wakacje, bawiłam się na podwórku z prosiętami Mruga

Siedziałam sobie na ziemi, a te mnie obłaziły...
Tak więc mam to w genach myślę. Wiem, jak będzie wyglądać moje życie. Całe. Zastanawia mnie tylko, czy znajdę w nim miejsce na założenie rodziny. Bo szczerze, mimo ludzkich potrzeb, gdyby ktoś kazał mi wybierać pomiędzy życiem z końmi a rodziną, wybrałabym to pierwsze wstyd

martik

Delphia

moja przygoda z konmi zaczela sie..hmm nawet nie pamietam. Mama mi mowi, ze jak bylam mala to nie mowilam mama, czy tata tlyko IHAHA:) jak pierwszy raz zobacyzlam film "Czarny Ksiaze" to zrobilam histerie w domu (tez jako maly brzdac), bo chcialam konia i bede go trzymac na balkonie (5 pietro:P). Czy mam to w genach? naprawde nie wiem. Z tego co mi mowiono nikt u mnie w rodzinie nie mial bzika na punkcie koni. Wiem tlyko, ze tata mojej mamy mial konia na wsi i tylko on sie z nim rozumial (narwany ogier).
Gdy tylko w zoo, na festynie, na plazy, gdziekolwiek widzialam konika to musialam na niego usiasc:) niestety nie mialam warunkow,zeby jezdzic, nigdzie nie bylo zadnej stajni i samochodu nie mielismy, zeby dojezdzac. Wkoncu niedaleko mnie taki pan postawil sobie stajenke i pare koni i tam sie nauczylam jezdzic, sama, bez instruktora-z ksiazek i internetu, Bylo to jakies 7-8lat temu, nie iwem dokladnie. Pierwszy raz jezdzilam z instruktorem w Łazienkach Warszawskich w maju rok temu (nie powiem ile kosztowala mnie godizna jazdy, ale polowe mi kolega postawil:) ). Az wkoncu moj tata-energetyk, jadac do rybnika zauwazyl konie w Stodolach (kiedys to podobno nalezalo do Energetyka) i powiedzial, ze mnie zabierze:) i od wtedy zaczela sie moja przygoda ze Stodołami (dokladnie 17.06.2006r). Spodobalo sie tam nie tylko mi, ale tez mojemu tacie, a to jest juz naprawde COS:P polubil konie, przestal sie ich bac, polubil Jaxe i chyba ze wzajemnoscia,bo Jaxa zawsze milo go wita postawionymi uszami, a czasami rzeniem;) i od tamtej pory staram sie wyciagac tate jak najczesciej do Stodół Wesoly

Czasami nawet to on mi mowi,ze np. jutro jedizemy na konie:) ja nigdy nie mam nic przeciwko:). Niestety ta mila atmosfera i piekna okolica nie zmeinila podejscia mojej mamy do koni-wciaz sie ich boi i niestety nie jezdzi ze mna, bo "jej sie tam nudzi". a na obiedzie w Kobylce zlamala zeba:P ale chyba juz oswoila sie z mysla, ze to moja pasja, moje zycie i nic tego nie zmieni:)

Forkate

Delphia

a ja mam kumpli, wielu kumpli, ktorzy toleruja i akceptuja moja pasje, ale czsto sie z tego smieja. Przyzwyczailam sie do tego,ale czasami mnie to denerwuje. np. kiedys sie mnie pytaja ile kosztuje godzine jazdy, odpowiedzialam, ze 25zl, a oni mi powiedzieli "u Tomka za dyche pojezdzisz"

zarty zartami, ale wydaje mi sie, ze jakas granica powinna byc. albo ich ulubiony tekst. "spadlas z konia i walnelas sie w szafke nocna" czasami bialej goraczki dostaje.