Stajenka

majak

No to cięzko z tymi gwiazdkami by było jednak.

Podam pewien paradoks - dobry instruktor okazał się lepszy, bardziej ambitny i rozchwytywany przez adeptów jeździectwa od trenera za co został zwolniony....ręce opadają.

Druga sprawa- kiedy instruktor trafia w nowe miejsce, nie zna koni, ludzi tam jeżdżących i nagle z dnia na dzień ma tam pracować, sam dobierać konie do ludzi itp. ile zajmuje to poznanie, zaadoptowanie? Czy spotkaliście się z pomocą żeby ułatwić nowej kadrze zadanie?
Jak wogóle to wygląda?

nongie

A dlaczego ludzie się tak garneli do tamtego instruktora? W czym konkretnie był lepszy od trenera? Miał lepsze wyniki na zawodach?

Moze taki nowy (instruktor) powinien zacząc od tego, ze sprawdza osobiście każdego konia. Można wypytac starych bywalców. Fajnym pomysłem jest rownież to co robi u siebie Pumcia - notatki z jazd, ktore nowy instruktor albo gość moze sobie w wolnej chwili poczytać.

Ale sie rozgadalam, wygońcie mnie stąd cisza

majak

Monika78

Nong - od czułych słówek do wyzwisk długa droga

Wyzwiska świadczą o braku kultury i taka osoba powinna pracować z maszynami a nie wśród ludzi i koni. Instruktor ma być rzeczowy, konkretny - nie musi być dla mnie bardzo miły i chwalący cały czas. Dowartościowuje mnie mąż - instruktor wystarczy żeby mnie nie zestresował (oczywiście może pochwalić za dobre ćwiczenie, ale nie mam nic przeciwko krytyce błędów i powiedzeniu mi prosto z mostu że coś robię źle)

nongie

dakron

nongie

Paskuda

Ada

Tak czytam i czytam i w zasadzie nie widzę końca tej dyskusji, bo po pierwsze każdy ma inne oczekiwania co do jazdy konnej i po drugie nie da się wszystkich zaspokoić w tych oczekiwaniach.

Kiedy zaczynałam jeździć, w Stodołach było 3 instruktorów. Jeden konkretny, ostry, potrafił "opieprzyć" i wogóle dużo osób się go bało, drugi bardzo miły, nie inwazyjny, raczej spokojny i cichy, trzeci taki pośrodku.

Mnie osobiście najlepiej jeździło się u tego pierwszego, bo był ostry ale miał najciekawsze jazdy, takie które wymagały wysiłku, zaangażowania i nawet lekko stresowały. Po tych jazdach czułach, że idę do przodu, że coś nowego poznaję. Te inne jazdy były fajne ale takie sobie.

Gdy role się zamieniły i stanęłam po drugiej stronie, wiele razy zastanawiałam się w jaki sposób prowadzić jazdy.
Doszłam do wniosku, że najważniejsze kwestie to wpojenie najważniejszych zasad jeździeckich, które powinny funkcjonować na codzień, więc czasem trzeba było ostrzej reagować na zachowania ludzi.

Ponadto podejście do jazd miałam takie, że to jeździeć powinien wyjść z inicjatywą, że chce coś więcej, nigdy nie zmuszałam nikogo do niczego, raczej systematycznie przekonywałam i namawiałam.
Jeśli jest zastęp ludzi i koni to zawsze wyrównuje się poziom do najsłabszego, bo ten najlepszy i tak sobie poradzi i to dotyczy tak samo koni jak i ludzi.
Najważniejsze w tej zabawie jest to żeby nikomu się nie nudziło, żeby nikomu nie działa się krzywda i żeby wszyscy bezpiecznie wrócili do domu (stajni). Szczególnie ważne staje się to z perspektywy instruktora odpowiedzialnego za ludzi i zwierzęta.
Zanim zaczęłam prowadzić jazdy na dużo więcej pozwalałam sobie jeśli chodzi o bezpieczeństwo, potem zadziałała wyobraźnia i moje podejście stało się dużo bardziej bezpieczne.

nongie

dakron

Wg Paskudy ambitniejsi instruktorzy organizowali tereny ekstremalne...
-bardzo ciekawe pojmowanie ambicji, sądziłam że ambitni uczą techniki jazdy a nie straszą uczniów szybkim galopem na zakrętach i skokami do których nie są oni przygotowani.
Moje czasy można liczyć od 1987- gdzie w szkółce CWJ Poznań Wola instruktorzy uczyli jazdy konnej i nie pozwalali na wożenie tyłka w siodle.
Zastanawiałam się wczoraj z Osmem kiedy szkółki rekreacyjne zatraciły cechy ośrodków szkoleniowych i poszły na ilość a nie na jakość.. okazało się że niby ostatnie 6-8 lat, to okres kiedy miałam już własne konie i udzielałem tylko prywatnych lekcji ambitniejszym jeźdźcom.
„Zawodnicy jeździli z rekreacją...” – jeśli Tobie Paskudo obserwacja wystarcza aby wiedzieć jak osiągnąć dany element podporządkowania konia to gratuluję... to z takiego założenia bierze się ganaszowanie przez ciągnięcie za wodze.

Jestem za podziałem na konkretne grupy w szkółkach, lonża, początkujący, średnio zaawansowani , zaawansowani... o przejściu do następnej grupy decyduje instruktor
Daje to możliwość uczciwego wykorzystania pieniędzy które się zapłaciło za jazdę.
Teraz niestety jest tak , że jazda jest dostosowana do najsłabszego a to irytuje lepszych którzy chcieliby coś więcej osiągnąć.
Wprawdzie daje to możliwość dorobienia i to całkiem niezłej kasy instruktorom na zajęciach indywidualnych ale „za naszych czasów” nie musieliśmy więcej płacić niż to było konieczne i wyrośli z nasz całkiem nieźli jeźdźcy... a ambicja rekreantów była nagradzana, często mogłam jeździć za darmo bo był wolny koń, instruktor wiedział że tylko wyjdzie mu to na zdrowie jeśli wsiądzie ktoś kto dobrze działała na niego i przypomina mu jak powinien reagować na prawidłowe sygnały od jeźdźca.

Pamiętajmy jeszcze o jednym, niedouczony jeździec w terenie to zagrożenie nie tylko dla niego samego ale możliwość spowodowania sytuacji groźnej dla innych jeźdźców.

Co do Panderozy to dość się nasłuchałam od Ihaha, tam zaliczał kilkugodzinne tereny, a na zwykłej jeździe tracił oddech po 20 minutach.. więc nauczył się tam jeździć czy przemieszczać w siodle ??
Co mam zrobić z delikwentem który mówi że jeździł w teren, a potem okazuje się że nawet nie wie na którą nogę się anglezuje, o galopie w pełnym siadzie nawet nie wspomnę.
Wymagajmy jednak więcej od jeźdźców i siebie, może to spowoduje że na kursach instruktorskich będą mieli szanse także ci z rekreacji a nie tylko zawodnicy.

dakron

Paskuda

nongie